~

Domowy chleb pełnoziarnisty z ricottą, świeżymi daktylami i nerkowcami, kawa z mlekiem.
Homemade wholemeal bread with ricotta, fresh dactyls and cashews, coffee with milk.

Jestem. Wróciłam bogatsza o nowe doświadczenia, nowe smaki i znajomości, nowe wspomnienia i pamiątki (idealnie pasujące do mojego pokoju) oraz lekką depresję, że do następnych wakacji tak daleko. Właściwie, to pierwsze śniadanie po powrocie powinnam dodać wczoraj, ale musiałam odespać i odreagować powrót.
Z roku na rok przekonuję się, że Afryka jest mi niesamowicie bliska. Była taka już przed zeszłorocznym wyjazdem do Tunezji, potem była jeszcze większa, a teraz ponownie zdwoiła siłę. Dlaczego ludzie jeżdżą tam, by doświadczyć, ładnie mówiąc, przelotnych miłości z tambylcami, nie widząc tego, co ich otacza?
W takich miejscach ludzie dzielą się przynajmniej na trzy grupy: panny, które opalają się w zdecydowanie zbyt skąpych strojach (lub bez...) i robią maślane oczy do (w tym wypadku) Egipcjan; ludzi, którzy przyjechali do takiego kraju, gdzie na pewno będzie ciepło i będzie morze, więc będą mogli odpocząć; oraz takich jak ja, którzy idą wgłąb miasta i przyglądają się z fascynacją życiu mieszkańców. Szkoda tylko, że tych ostatnich jest tak mało.
W Sharm el-Sheikh niestety nie miałam zbyt wielu takich możliwości, ponieważ jest to miasto typowo turystyczne, więc albo pięciogwiazdkowe hotele (Hilton, Mariott...), albo sklepy, ale zero prawdziwego życia Afryki. Już więcej zobaczyłam rok temu w Sousse, choć to także nadmorskie miasto turystyczne.
Na szczęście uzupełniłam swoją ciekawość wycieczką do Izraela. Wprawdzie Izrael nie należy już do Afryki, jednak kultura jest bardzo podobna, pomimo tego, że państwo to (geograficznie) należy do Azji*. To nie ta różnica, co Egipt konta Chiny ;).

*Choć Afryka uważa, że Izrael dalej należy do ich kontynentu.

Morze Czerwone...

...ale widok z pokoju też niczego sobie ;).

Mama musiała mi robić zdjęcia non-stop. Nie miałam spokoju nawet podczas obiadu ;).

I na koniec Jerozolima (na drugim zdjęciu widać część Drogi Krzyżowej, bodajże odcinek przed piątą stacją).

Na razie starczy opowiadania i zdjęć, być może więcej napiszę na emmagotuje, a tymczasem wypijam ostatnie łyki kawy w, póki co, najulubieńszym kubku i pędzę do... zoologicznego. Trzeba kupić akwarium na zmartwychwstankę.